Mirësitë e haxhit

Haxhi, ndryshe nga praktikat e tjera fetare, mbart potencialin e transformimit të plotë shpirtëror për këdo. Ne mund ndeshemi me shumë shembuj të gjallë të këtij fenomeni transformimi. Ndonjëherë ndodh rastësisht që të impresionohesh nga madhështia e vendit dhe kjo nuk është një mirësi e vogël. Por nëse i di rregullat para se ta fillosh këtë udhëtim, është pothuajse e sigurt se do të arrish gjithçka që ky rast ka për qëllim. Ai e sjell njeriun më afër me Krijuesin, ai nuk ka më mëdyshje dhe gabimet në qëndrimin e njeriut fillojnë të dalin në sipërfaqe, njëri pas tjetrit, duke i mundësuar atij pastrimin para se ai të mbarojë.

Ritualët e haxhit i kujtojnë atij vazhdimisht Zotin e tij, doktrinat e Tij, derisa ai nëpërmjet një procesi të vetëpastrimit gradual, e gjen veten me një sjellje të lartë morale. Ebu Hurejre transmeton, se profeti (a.s.) ka thënë: "Nëse dikush kryen haxhin dhe gjatë tij ai largohet tërësisht nga bisedat vulgare dhe nuk përfshihet në ndonjë veprim, që tregon mosbindje ndaj Allahut, atij do t'i falen mëkatet dhe do të pastrohet nga mëkatet si ditën që ka lindur", (Buhariu).

"Bërja e Umres për të dytën herë i pastron të gjitha mëkatet e kryera që nga Umreja e parë dhe për Haxh-i-Mabrur (haxhi që kryhet i saktë pa bërë vepra që tregojnë mosbindje) shpërblimi është vetë parajsa", (Buhariu).

Haxhi është kryesisht një përpjekje e haxhiut për të rinovuar marrëveshjen që ai ka me Krijuesin e Tij. Ashtu siç e shohim në jetën e përditshme, bota e rrëmujshme dhe shpirti ynë i dobët priren që ta shkelin këtë marrëveshje, por ndonjëherë ndonjë incident zakonisht katastrofik, na përkujton dhe na detyron të zgjohemi nga gjumi. Megjithëse i turpëruar, njeriu përulet para Allahut, i dorëzon gjithçka, bën rrëfime të thjeshta dhe të sinqerta, ndien keqardhje dhe kërkon falje. Kjo është koha e përtëritjes së marrëveshjes, një mirësi që nuk u ofrohet të gjithëve. Por në mënyrë të veçantë, haxhi është një rast, në të cilin njeriu e kërkon vetë këtë përtëritje shpirtërore, jo i shtyrë nga ndonjë fatkeqësi. Vullneti për ta ndërmarrë këtë udhëtim pasqyrohet tek dëshira e sinqertë e personit për të kërkuar vëmendjen dhe kënaqësinë e Zotit, dhe nëse Ai përgjigjet duke i ofruar atij një ftesë, kjo është në vetvete një gjysmë pranimi. Njeriu e prezanton veten para Tij si një i arratisur i pafat, që e ka kuptuar se largësia nga Zoti i tij po zvogëlohej pavarësisht se ai po vraponte nga ana tjetër. Ai është tërësisht i vetëdijshëm për veprat e tij dhe është i dëshpëruar të pendohet pa kushte para se të jetë tepër vonë. Ai e di tani se pa Allahun në anën e tij, do të jetë i humbur.

Kur ai shkon atje dhe prek ose ngre duart drejt Hajr-i-Asuad duke zbatuar Sunetin, ai duhet të kuptojë se dora e tij shtrihet të kapë atë të Zotit, ashtu si të gjithë bëjnë një betim serioz. Kjo do të thotë se ky nuk është një premtim i zakonshëm dhe duhet të mbahet pavarësisht nga të gjitha problemet në këtë botë. Kërkesat mund të jetë shumë të tmerrshme, por frika nga pakënaqësia e Zotit do t'i shërbejë si shok. Preferencat duhet të rivihen dhe njëherë dhe "dëshira ime dhe zgjidhja ime" duhet të drejtohen për të fituar kënaqësinë e Zotit dhe të urdhrave të Tij. Fari në këtë kontekst është standardi i pakundërshtueshëm i përcaktuar nga Ibrahimi, kur ai ishte i gatshëm ta flijonte djalin e tij në emër të Allahut. Njeriu mund ta kuptojë devotshmërinë e Ibrahimit (a.s.), nëse është bekuar me fëmijë, për të mos folur për djalin që iu dha kur ishte në moshë të madhe, si pasojë e lutjeve të sinqerta. Veprimi ishte mbinjerëzor, por u bë nga një njeri i brishtë dhe mund të ketë qenë një prej bazave të asaj që Zoti u tha engjëjve "Unë di atë që ju nuk e dini" kur ata kishin kundërshtuar krijimin e njeriut. Zoti e vlerësoi shumë këtë veprim, saqë Zoti e quajti Ibrahimin (a.s.) "myslimani" dhe e shpërbleu me një varg profetësh në brezin e tij, të cilët do të vazhdonin të praktikonin sakrificën e tij, megjithëse simbolikisht. Prandaj myslimanët janë këshilluar ta ripërtërijnë këtë traditë çdo vit, deri në fund të botës. Ata e bëjnë këtë duke sakrifikuar kafshë me rastin e haxhit pas kthimit nga Arafati. Ata që nuk shkojnë dot në këtë vend e simbolizojnë veprimin, duke sakrifikuar kafshët kudo që janë. Kjo nga njëra anë u kujton filozofinë e "dorëzimit absolut" dhe nga ana tjetër ata do të shkojnë në Mekë, për ta arritur atë në mënyrën më ideale. Zoti i krijoi kafshët që t'i shërbejnë racës njerëzore, por flijimi i tyre për këtë shkak është pa dyshim shërbimi më i mirë që ata mund t'i ofrojnë njerëzimit.

Nuk është e pazakontë të takosh njerëz, të cilët e konsiderojnë flijimin e kafshëve në përgjithësi dhe gjatë haxhit në veçanti si një metodë joproduktive. Ata kanë kundërshtime të ndryshme ndaj kësaj dhe në dukje nuk u mungon logjika. Por ajo që ata priren të mos e vënë re është dobësia e tyre nga ekonomia e zakonshme; ata thjesht nënvlerësojnë thesarin e këtij përshkallëzimi shpirtëror, që njeriu kalon gjatë një veprimi të tillë, ashtu si përkëdhelja e një fëmije gjatë gjithë natës nuk kushton lekë por lë gjurmë të pashlyeshme dashurie në mendje dhe krijon një lidhje ndërmjet dy shpirtrave, që paratë nuk mund ta bëjnë.

Një përvojë shumë prekëse gjatë haxhit është ndjenja e unitetit dhe e dashurisë, që njeriu krijon me myslimanët nga e gjithë bota. Pavarësisht nga diversitetet e tyre në gjuhë, kulturë, veshje dhe çështjet fetare, ata kanë të njëjtin motivim, ecjen përqark shtëpisë së Zotit, të veshur me të njëjtën veshje, duke thënë të njëjtat fjalë dhe mbi të gjitha duke pasur të njëjtin qëllim: kënaqësinë e Zotit. Ndryshimet harrohen, vëllazëria mbizotëron. Edhe detyrat kryhen me një ndjenjë mirënjohjeje. Këto janë disa rezultate të thjeshta të Islamit, nëse ai praktikohet.

Autor: Dr. Rizvan HAIDER